اژدهای آسیایی آماده جنگ تجاری است

XTI/USD

منطقه کلیدی:60.50 - 62.50

خرید: 63.00(پس از تست مجدد سطح 62.00); هدف 65.50-67.00; حد ضرر62.30

فروش: 60.00 (بر اساس یک پایه منفی قوی); هدف 58.50; حد ضرر60.70

پس‌فردا سرانجام ملاقات خواهند کرد — دونالد ترامپ آمریکایی و شی جین‌پینگ چینی. نتیجه مذاکرات احتمالاً پیروزی‌های سطحی برای هر دو طرف خواهد بود. توافقی جهانی و سودمند برای هر دو طرف هنوز واقع‌بینانه نیست، اما این مانع از آن نمی‌شود که افزایش دیوانه‌وار تعرفه‌های ترامپ برای چند ماه دیگر — تا حصول توافقات محلی جدید — به تعویق بیفتد.

چین از همان دوره نخست ترامپ شروع به ایجاد دفاع در برابر اختلال در تأمین سوخت، غذا و فلزات کرد. از ابتدای سال 2024، زمانی که روشن شد «دانی» ممکن است به کاخ سفید بازگردد، پکن برای کاهش وابستگی به واردات، ذخایر سوخت، غذا و فلزات را افزایش داد. در بهار، پس از اعمال تعرفه‌های جدید بر کالاهای چینی، این روند شتاب گرفت.

به‌عنوان مثال، در انبار نفت دونجیائوکو — که هرگز خالی نمی‌ماند — از ژانویه 2025 تاکنون حدود 10 میلیون بشکه نفت دیگر تزریق شده است و حجم کل به بیش از 24 میلیون بشکه رسیده است. این امر کشور را در برابر فشار خارجی مقاوم‌تر می‌سازد اما همزمان خطرات و وابستگی‌های جدیدی ایجاد می‌کند.

تکیه بر تولید داخلی

با وجود رشد صنعت خودروهای برقی، چین همچنان حدود 16 میلیون بشکه در روز مصرف می‌کند که 75% آن وارداتی است. از سال 2019، بر اساس استراتژی شی جین‌پینگ برای توسعه تولید داخلی، تولید نفت از 3.8 به 4.4 میلیون بشکه در روز افزایش یافته و تولید گاز 1.5 برابر شده است. استخراج معادن زغال‌سنگ تقویت شده و اکتشاف زمین‌شناسی برای ده فلز — از مس تا لیتیوم و کبالت — با شدت ادامه دارد.

ایجاد ذخایر

ذخایر نفت کشور (بر اساس برآوردهای تقریبی!) 1.2 میلیارد بشکه است — سه برابر ذخایر استراتژیک ایالات متحده. علاوه بر این، قانون شرکت‌های انرژی را ملزم می‌کند که ذخایر خاص خود را نگه دارند. چین با وجود تحریم‌ها، همچنان از ایران، روسیه و ونزوئلا مواد خام خریداری می‌کند. مخازن تنها 58% پر هستند و ساخت انبارهای جدید ادامه دارد. تا پایان سال 2025، حجم ذخایر ممکن است به 1.5 میلیارد بشکه برسد که معادل 150 روز واردات است. ذخایر گاز کمتر است — 30–40 میلیارد متر مکعب، حدود 10% از تقاضای سالانه. داده رسمی درباره فلزات وجود ندارد، اما بر اساس برآورد Panmure Liberum، در 20 ماه گذشته چین 20% از نیاز سالانه مس، 50% روی و بیش از 100% نیکل را ذخیره کرده است.

تنوع‌بخشی به منابع تأمین

زمانی که ذخیره مواد خام ممکن نیست، پکن به دنبال منابع جدید می‌گردد. چین واردات گاز از روسیه، قطر و مالزی را گسترش می‌دهد. شرکت‌های چینی به‌طور فعال دارایی‌های خارجی خریداری می‌کنند — از سال 2024 تاکنون، نه پروژه مس خریداری شده، راه‌آهن زغال‌سنگ از مغولستان در حال ساخت است و مذاکراتی برای خرید بخشی از شبکه برق شیلی در جریان است. توجه ویژه‌ای به واردات کشاورزی معطوف شده است: سهم سویا آمریکایی (حدود 25% واردات) پس از وضع تعرفه 20% به‌شدت کاهش یافته است. اکنون کشاورزان برزیلی کشت سویا را افزایش داده‌اند، در حالی که آمریکایی‌ها آن را کاهش داده‌اند. چین به «تأمین‌کننده شناور» گاز تبدیل شده است و LNG را در دوره‌های افزایش قیمت مجدداً می‌فروشد. اما ذخایر غیرشفاف بازار را غیرقابل پیش‌بینی‌تر می‌کند و طرح‌های وارداتی خاکستری ناوگان سایه و تأمین مالی غیررسمی را پشتیبانی می‌کنند.

«هزینه» چنین سیاستی در حال افزایش است. اگر قیمت نفت 10 دلار دیگر در هر بشکه کاهش یابد، پرداخت اضافی ماهانه به میلیاردها یوان می‌رسد. صنعت فلزات از هم‌اکنون زیان ثبت کرده است، پالایش مس زیان‌ده شده و برزیل سویا را با حق بیمه بالا می‌فروشد.

بدیهی است، استراتژی انباشت به چین اعتمادبه‌نفس بیشتری می‌دهد اما خطرات را حذف نمی‌کند: ذخایر زمان مانور فراهم می‌کنند اما تضمین بقا نیستند. حتی اگر رهبران در روز پنج‌شنبه به توافق نرسند، پکن در حال حاضر برای جنگ تجاری تمام‌عیار بسیار آماده‌تر از ایالات متحده است. فقط ترامپ هنوز از این موضوع خبر ندارد.

پس عاقلانه رفتار می‌کنیم و بی‌جهت ریسک نمی‌کنیم.

برای همه آرزوی سود!